نگارگری

هنر نگارگري:

چشمه.جوشان هنر تصویری ایران ,که بر گرفته از منبع لایزال معرفت الهی است,از عمق وجود ودل هنرمندان مومنی نشات گرفته که بارنج مقدس خویش ,جلوه های زیبا و با شکوهی از حقایق و مکنونات قلبی انسانی دور افتاده از وطن مالوف را به نمایش در آوردند
در این میان (نگارگری )آنقدر عزیز می نمود که بر کتاب تکیه زد و به همراه کلام,بخصوص شعر,تالیفی از ملکوت فرهنگ اسلامی را باز نماید .
نگارگری ,نحوی از نقاشی است که نگارین چهره یار را سر مشق همیشگی خود ساخته و هردم از آن روی نیکو ,نقشی از طریق خیال ,بر صفحه ای پاک نگاشته است .از این روست که دراین هنر ,همواره عهدی با روی خوبان و خوبرویان عالم قدس ,در قالب پاک رنگ ,شکل,خط و نقطه را شاهدیم که در ترکیبی موزون و دل انگیز ,آهنگ جان آدمی ,در کلیت نگاره ها با آن جلوه های ربانی رقم خورده ,ونگارگر دل داده ,در پایان کار ,(رقم کمترین بنده در گاه )را هدیه خوبرویان کند.
مقام بندگی درگاه ,مقام هنرمندی در ساحت دینی است ,آنان که این مرتبت را درک کرده اند به جلوه ای خاص از هنر دست یافته اند که مظاهر آن در هر صورت و هر جلوه هنری یک حکایت بیش نیست .مقام عالی در این هنر را آنانی کسب کرده اند که بی نام و نشان از خویش,محو در جلوه های یارند .در این مقام ,مهر و امضای هنرمند نیز نمی توانست حجت آثار او باشد ,زیرا وی نگاره های عالم قدس را در مقام بی خودی می نگاشت .بی جهت نیست آنان که این راز دانستند ,نگاره ها را بی رقم خویش واگذاشتند.تاریخ پرافتخار نگارگری اسلامی ایران,شاهد هزاران اثر دلنشین است که به نوبه خود ,جلوه ای از وطن حقیقی انسان را به بهانه مضمونی حماسی ,عرفانی ,و یا اخلاقی تجلی داده اند .در میان این آثار نگاره هائی یافت می شود که در تاریخ هنر ,به عنوان نشانه هائی شاخص و منحصربه فرد ,شناخته شده اند .با این آثار نام استادانی گرانقدر نیز همراه است که هر یک بنیان گذار بیانی نو در قالب هنر معنوی بوده اند..